استخدام طلاب برای دبیری ادبیات و تاریخ؛ عدالت یا تبعیض؟
تاریخ انتشار: ۴ مهر ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۹۴۱۱۲۹۴
عصر ایران؛ مهرداد خدیر- آنگونه که از دفترچۀ آزمون استخدامی کشوری برمیآید طلابی که مدرک حوزوی دارند نیز میتوانند به عنوان دبیر ادبیات یا تاریخ یا علوم اجتماعی «استخدام» شوند.
این امر - برابرشماریِ دارندگانِ مدارک سطح 2 و 3 حوزههای علمیه با دانشآموختگان کارشناسی و کارشناسیارشد رشتههای زبان و ادبیات فارسی، علوم اجتماعی و تاریخ- که به آنان امکان استخدام مانند دارندگان مدارک این رشتهها را می دهد موجب اعتراض و انتقاد انجمنهای تخصصی علوم اجتماعی، تاریخ و ادبیات به وزارت آموزش و پرورش و درخواست لغو این تصمیم شده است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
انجمن علمی زبان و ادبیات فارسی در بیانیۀ اعتراضی خود آورده است:
«استادان این رشته که متاعشان به ثمن بخس در چهار سوق منفعت و بی تمیزی عده ای کارناشناس کارنابلد حراج شده دیگر با چه استدلالی دانشجویان شان را به ضرورت خواندن دهها درس تخصصی برای آماده شدن در تدریس درسهای زبان و ادبیات فارسی تشویق کنند؟»
این استادان پرسیده اند:« 200 واحد درسی مرتبط با رشته و پایان نامه و نقشۀ جامع علمی، سند تحول راهبردی علم و فناوری و برنامۀ پنجم توسعه و تأکید بر زبان فارسی به عنوان بنای هویت ملی چه می شود؟»
هفت انجمن تخصصی و علوم اجتماعی و تاریخ هم این تصمیم را «نشانۀ بی توجهی به دانش و تخصص در تصدی نقش معلمی» دانسته و هشدار دادهاند قرار گرفتن دانش آموختگان حوزوی در جایگاه غیر تخصصی از اعتبار اخلاقی و اجتماعی آنان می کاهد.
داستان به زبان ساده تر این است که آموزش و پرورش به طلابی که سطح 2 و 3 حوزه را گذرانده اند به چشم دانشآموختۀ لیسانس و فوق لیسانس تاریخ و علوم اجتماعی و ادبیات مینگرد و قریب 15 هزار نفر از آنها را استخدام میکند.
دکتر غلامحسینزاده رییس انجمن استادان زبان و ادبیات فارسی پرسیده است:
«این دانش آموختگان دربارۀ زبان فارسی چه آموزشی دیدهاند؟ آیا دستور زبان خواندهاند و با متون ادبی و شاهنامه آشنایند؟ آثار عرفانی و سبکهای ادبی ما را میشناسند؟ با تاریخ ادبیات و تحولات زبان آشنا هستند یا هیچ یک را نمیدانند؟»
جدای این پرسش ها این نکات را میتوان یادآور شد:
1. آیا درسطح 2 و 3 در حوزه تاریخ و ادبیات و علوم اجتماعی در حد دانشگاهی میخوانند و وقتی نخواندهاند چگونه میخواهند آموزش دهند؟
2. اگر هدف این طرح ایجاد اشتغال برای تحصیلکردگان حوزوی است چرا فرصت های شغلی فارغالتحصیلان دیگر را میخواهند بگیرند؟
3. جوهرۀ ادبیات، عشق و عرفان است و به عکس در متون عرفانی و ادبی ما که در آنها از عشق سخن به میان آمده در متون مذهبی که طلاب و روحانیون میخوانند سخنی از عشق نیست.
اینان چگونه میخواهند حافظ و مولانا را تدریس کنند؟ به سوی عرفان میگروند یا تحتالشعاع مذهب قرار میدهند یا به مرور کتب تاریخ و ادبیات و علوم اجتماعی را بیش از این ایدیولوژیک خواهند کرد؟
4. جمهوری اسلامی با شعار عدالت تشکیل شده و عدالت در نقطۀ مقابل تبعیض قرار میگیرد. به این معنی که به میزانی که تبعیض هست، عدالت نیست و به اندازه ای که عدالت هست، تبعیض نیست. این کار آیا با عدالت سازگار است یا با تبعیض؟
در تصدی مشاغل حقوقی و قضایی به جایگاه فقه اشاره میشد و از این رو روحانیون بر مناصب حقوقی و فقهی نشستند. در این فقره اما صحبت از فقه نیست.
ادبیات با ذوقیات و مهارت نوشتن سر و کار دارد و دانشجویان طی 4 تا 6 سال دروسی را فرا میگیرند که با این زمینه مرتبط است. ضمن این که دانشجویی که این رشته را انتخاب میکند اهل مطالعات جانبی هم هست و در کنار کتب دانشگاهی نمیتواند از رُمان و شعر نو و ادبیات معاصر غافل باشد. دارندۀ مدارک سطح 2 و 3 حوزوی آیا با این منظور پرورش یافتهاند؟
بله، روحانیِ رُماننویس هم داریم و چندی پیش یک مجلۀ معتبر ادبی پروندهای خواندنی به آثار چند روحانی رماننویس اختصاص داده بود. شاعر و نویسنده هم در میان آنان هست. اما توانایی ها و علایق شخصی را نمی توان به همۀ دارندگان مدارک یا طی کنندگان مدارج حوزوی تعمیم و معیار استخدام رسمی قرار داد.
5. به اعتقاد هشت انجمن پیش گفته «این تصمیم یعنی تخصص معنی ندارد و سرمایه گذاری برای تربیت دانشجو بی حاصل است». ضمن این که به احساس تبعیض دامن میزند و این پرسش را پدید می آورد که طلاب و روحانیون آیا برای استخدام در آموزش و پرورش تربیت می شوند یا برای تبلیغ دینی به صورت مطلق؟ دکتر شریعتی از دانشگاهها انتقاد میکرد که مدارک آنان، کوپن نان شده است. با مبنا قرار دادن مدارک حوزوی برای استخدام ان هم در رشته های مرتبط چه باید گفت؟
6. روحانی شیعه می خواهد سر کلاس، سعدی سُنی را بستاید یا مولانایی را که بعضا تکفیر کردهاند؟ یا ناصر خسرو قبادیانی را که از شیعیان اسماعیلیه بوده است؟
اگر به جنبه های ایدیولوژیک کار ندارند و تنها زبان و زیبایی شناسی مد نظر است پس دیگرچه نیاز به دانش آموختۀ حوزه؟
اگر قرار است از طریق ادبیات دین و مذهب را تبلیغ کنند درس ادبیات عملا به الهیات بدل می شود.
اگر هم بر پایۀ این باور است که روحانیون از پس کارهای مهم تر برآمده و مملکت داری کرده و در اقتصاد و روان شناسی و ورزش نظر می دهند ادبیات و تاریخ و علوم اجتماعی را هم می توانند چون ادبیات فارسی و عربی به هم نزدیک است و تاریخ اسلام را به جای تاریخ منحط غرب درس می دهند و جامعه شناسی را هم از منظر حوزوی و جای نگرانی نیست آنگاه می توان گفت: بدین ترتیب دروس دینی کنار گذاشته می شود یا آنها را به دبیران ادبیات و تاریخ می سپارند؟
یگانه توجیهی که یافته ام جدای مطیع بودن وزیر این است که وزارت آموزش و پرورش این طرح را به خاطر آن به اجرا می گذارد که انگ سکولاریسم و ترویج سند 2030 با ترجیح مهارت های دانش آموزان بر هر امر بیرونی دیگر را دور سازد و با حوزه ها بیش از پیش بیامیزند.
من اما خود در مشهورترین مدارس دینی آن هم در سال های پیش از انقلاب درس خوانده ام ولی روحانی را در هیأت دبیر ادبیات و تاریخ ندیدم.
روحانی ما چهره ای در آوازۀ آیت الله موسوی اردبیلی و رییس عالیه مؤسسه ای بود که «مفید» بدان وابسته بود نه که خود درس و نمره بدهد. ادبیات را هم دبیر ادبیات درس می داد و تاریخ را دبیر تاریخ و اجتماعی را دبیر اجتماعی و از زبان او( مصطفی تبریزی) که پس از پیروزی انقلاب نمایندۀ دورۀ اول مجلس شورای اسلامی هم شد با بسیاری از مفاهیم سیاسی آشنا شدیم.
استخدام روحانیون در آموزش و پرورش در ساختار دین محور شگفت آور نیست.برای پیشۀ دبیری ادبیات و علوم اجتماعی اما چه تجانسی با تحصیلات و اهداف حوزهها دارد؟ ضمن این که از اعتراضات، برمیآید دانش آموختگان این رشته ها «راضی» نیستند و اگر این حس را ولو نادرست داشته باشند که فرصت و موقعیت و امکان آنان «غصب» شده چه توجیه شرعی دارند؟
آیا فوق لیسانس علوم اجتماعی که به خاطر ورود طلاب و حوزویان امکان استخدام را از دست داده نخواهد گفت این همه موقعیت شغلی دیگر از قوۀ قضاییه تا سازمان تبلیغات و اوقاف و صدا وسیما و عقیدتی سیاسی های ارتش و سپاه آیا اشباع شده که حالا سراغ تنها امکان ما آمده اید؟
نقل است که کسی از مرحوم فلسفی واعظ شهیر شهر می پرسد این آقای فخرالدین حجازی که همان حرف های شما را بالای منبر می زند و خوش سخن است و جوانان را هم جذب میکند. چرا با سخنرانی های مذهبی او موافق نیستید؟ پاسخ می دهد: «محاکم» و «محاضر» را که از ما گرفتند، «منابر» را هم از ما بگیرند؟ نکند گفته شود داستان که عوض شد نه تنها محاکم و محاضر را پس گرفتند و منابر را رونق دادند که سراغ مدارس هم رفتند!
حکایت دانش آموختگان مظلوم ادبیات و تاریخ و علوم اجتماعی است که امید استخدام در آموزش و پرورش داشتند و در دفترچۀ آزمون استخدامی دیدند دارندگان مدارک سطح 2 و 3 هم می توانند استخدام شوند.
اوایل دهۀ 70 مقام معظم رهبری روحانیون را از دنیازدگی به سبب امکاناتی که در جمهوری اسلامی به دست آورده اند پرهیز دادند و گفتند: «آنچه روحانیت را در چشم مردم شیرین کرد، همین ورع و پرهیزگاری بود» و بعد این انتقاد از دولتیهای متمکن که چرا شخصی که اتومبیل دارد با خودرو دولتی سر کار می رود.
اکنون هم می توان یادآور شد این جور کارها روحانیون را در چشم مردم شیرین می کند یا از چشم می اندازد؟
سر و کار عالم یا دانش آموختۀ دینی باید با نماز و روزه و آیه و حدیث باشد حال آن که ادبیات، ذوقیات است و تخیل شاعرانه و به تعبیر نظامی: در شعر مپیچ و در فنِ او/ که اکذب اوست احسنِ او.
این دو چگونه قابل جمع است؟ خودشان می خواهند از الهیات به ادبیات بگروند یا ادبیات را در قالب الهیات عرضه میکنند؟
کلاس ادبیات برای این است که بچه ها خود نوشتن را یاد بگیرند نه حتی چی نوشتن را. دو خط ساده را خیلی هاشان نمیتوانند بنویسند.
بتوانند حافظ و مولانا و نیز شاملو فروغ بخوانند و لذت ببرند. بدانند رمان چیست و سبک ادبی کدام است. ادبیات با موسیقی آمیخته است و نمی توان اهل موسیقی نبود و شعر را دریافت. تمام زیبایی شعر حافظ به موسیقی درونی آن است و اینها هیچ یک ربطی به امور غیر ادبی ندارد.
با این اوصاف از مردان دین نباید پرسید اولا چرا نگاه استخدامی و پیشه ای و اگر هم مانند دیگران در طلب کار هستید چرا از عرصۀ دین به ادبیات و اجتماعیات و تاریخ می کوچید و اگر همۀ علوم و فنون را ذیل آموخته ها می دانید چرا ریاضیات و شیمی و فیزیک نه و ادبیات و تاریخ و علوم اجتماعی آری؟
لینک کوتاه: asriran.com/0038g9منبع: عصر ایران
کلیدواژه: تاریخ و علوم اجتماعی زبان و ادبیات فارسی ادبیات و تاریخ دانش آموختگان آموزش و پرورش رشته ها سطح 2 و 3
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.asriran.com دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «عصر ایران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۹۴۱۱۲۹۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
انتقاد از سریال «حشاشین» به رسانههای عرب زبان رسید
به گزارش «تابناک» به نقل از هنر آنلاین، این سریال روایتی حول محور یکی از مرموزترین افراد تاریخ بشر تحت عنوان حسن صباح که شاید بتوان او را پایهگذار نخستین سازمان اطلاعاتی تاریخ به شمار آورد را روایت میکند که پایگاه اصلی و نمادین آنها در قلعه الموت قرار داشت و اقداماتی انجام داد که برای قرنها منطقه خاورمیانه را تحت تاثیر قرار داده است. با این حال، اما رسانههای عرب زبان بر این سریال تاریخی نقد وارد کردهاند.
در سریال «الحشاشین» که ماه رمضان منتشر شد، گویش محاورهای که شخصیتهای سریال به آن صحبت میکردند، انتقادهای بسیاری را برانگیخت؛ چراکه سریال تاریخی بوده و زبان شخصیتها باید عربی فصیح و کلاسیک میبود. در این راستا، تعدادی از بازیگران جامعه هنری مصر نیز این اثر را مورد انتقاد قرار دادند.
سمیحه ایوب، هنرمند و بازیگر، در همین زمینه گفت: عربی کلاسیک بهترین زبان در آثار تاریخی است تا نسلهای کنونی آن زبان را درک کنند.
او همچنین به جای خالی عربی فصیح اشاره کرده و گفته است در آثار هنری نزدیک به ۱۵ سال است که از این زبان استفاده نمیشود و مردم دیگر به آن عادت ندارند.
مجدی احمدعلی، کارگردان مصری نیز عنوان کرد: انتقاد برخی از افراد به استفاده نکردن از عربی فصیح با توجه به تاریخی بودن این سریال طبیعی است و به نظر من ممکن است تکیه بر زبان عربی، عمدی از سوی سازندگان اثر باشد تا بیشترین مخاطب را همراه کنند.
محمد فاضل، کارگردان دیگری با اشاره به سریال الحشاشین، اظهار کرد: این اولین اثر تاریخی نیست که به گویش محاورهای تکیه میکند، چراکه پیش از آن سریالهای زیادی ساخته شده است، اما مهمترین نکته این است که کار به خوبی ارائه و اطمینان حاصل شود که پیام آن بر مخاطبان تأثیر میگذارد.
طارق الشناوی، منتقد سینما نیز گفت: ما از دهه ۱۹۶۰ قوانینی را به ارث بردهایم که آثار تاریخی و مذهبی به زبان عربی فصیح یا کلاسیک ارائه میشود که این منطقی نیست. البته این در حالی است که «ریدلی اسکات ناپلئون را به انگلیسی ارائه کرد، هرچند او یک شخصیت فرانسوی است».
پدیده جعل تاریخ در درام تاریخی عرب
رسانههای عرب زبان مسئله دیگری که در مورد نمایش ماه رمضان مطرح شد را میزان دقت و اعتبار تاریخی و نقض برخی آثار با حقایق رخ داده خواند.
وجیهه عبدالرحمن، بازیگر، در رابطه با این موضوع گفته است که درام تاریخی متأسفانه ذهن بینندگان را با ابطالهایی که آزارش میدهد، آشفته کرده است و اگر فیلمنامهنویس حق داشته باشد با رمان اجتماعی، پلیسی یا عاشقانه بازی کند، حق دستکاری تاریخ و وقایع شناخته شده را ندارد، به خصوص اگر درام به شخصیتی تاریخی بپردازد که در یک دوره زمانی خاص نقش فعالی داشته است، همانطور که این امر در سریال الحشاشین (قاتلان) واکنشهای بسیاری را برانگیخت.
پدیده جعل تاریخ در درام تاریخی عرب و ترکیه بسیار وجود دارد، چراکه آنها فیلمنامهها را از بین رویدادهایی برمیگزینند که مواضع قهرمانانه را تقویت و افتخارات و پیشینیانشان را ستایش میکند و این قطعاً به نفع درام نیست.
بدون تاریخ، بدون تفسیر
او معتقد است عوامل این فیلم تمایلی به پایبندی به حقایق و آنچه کتابهای تاریخی روایت میکنند، ندارند؛ چراکه برخورد نمایشی با آثار ادبی و تاریخی، فیلمنامه نویس و کارگردان را مجبور میکند تا جزئیات زیادی را به آن اضافه کند و این امر ممکن است برتر از اثر ادبی باشد.
همچنین رسانه دیگری عنوان کرده است: سریال «الحشاشین» در ابتدا و انتها ماحصل خیال بوده که از تاریخ الهام گرفته شده است، همچنین در این سریال تلاش چندانی برای تفسیر تاریخ نشده است.